zupa cebulowa

Cebulę pokrojoną niezbyt drobno, niezbyt grubo, 6 nieco większych niż małe cebul (tyle mnie dziś wyszło na trochę więcej niż litr wody) trzeba zeszklić na oleju z masłem, na niewielkim ogniu.
Zeszkloną cebulę przyprószamy mąką, dwa rzuty z ręki, wymieszane.
Dolewamy bulion (jaki kto lubi, ja lubię wołowy lub warzywny, kurzy niedobry, bo robi się za słono) – dwie kostki bulionowe rozpuszczone w kubku przegotowanej wody (lepsza przegotowana niż zimna!, nie musi być wrzątek, ale zdecydowanie ciepła), dolewamy jeszcze jeden kubek przegotowanej wody i trzeci kubek białego wytrawnego wina (najtańsze, ale koniecznie wytrawne). Wtedy widać „na oko”, czy nie jest zbyt dużo cebuli albo zbyt mało – trzeba wody dolewać z czwartego kubka, pilnując proporcji – w razie czego dolać jeszcze z piątego kubka trochę.
Przyprawiamy: sól, pieprz, zioła prowansalskie i liście laurowe (4-5). Jakieś inne przyprawy odradzam, bo smak w przyprawę się zmienia z cebuli.
Na małym ogniu gotujemy, gotujemy, gotujemy – 15-20 min – i mieszamy, mieszamy od czasu do czasu. Próbujemy, bo to ten moment, kiedy trzeba sprawdzić, czy nie za słona (można rozwodnić!) albo za mało czegoś.
W tym czasie robimy grzanki (dobre są tosty z tostera).
Ugotowaną zupę przelewamy do miseczki, sypiemy trochę (niedużo!) startego sera (pikantny: gruyere, dziugas litewski) i na ser kładziemy tosta (okrawając rogi, by pasowały do miseczki) i na tosta sypiemy ser obficie.
Wstawiamy do piekarnika (uprzednio rozgrzanego). Zapiekamy.
Wyjmujemy z piekarnika ostrożnie, bo gorące i zajadamy się. Mniam!

Przepis, niestety, przywołuje wspomnienia. Klasyczną zupę cebulową nauczyłam się gotować parę lat temu we Francji, na stypendium. Gotowałam ją w wielu miejscach na świecie. Właśnie o tych okolicznościach, o tych okolicach chcę zapomnieć. Dzisiejsza zupa cebulowa ma zapisać w pamięci nowe wspomnienia. Wzmocnione tym wpisem i przepięknym słońcem, dzięki któremu kościół św. Katarzyny stanął na kilka minut w płomieniach.

Smacznego!